De uitspraak van Rechtbank Noord-Holland benadrukt eens te meer hoe belangrijk het is om afspraken te maken over de betaling van hypotheekrente in de echtscheidingsovereenkomst.
Van 2005 tot in 2017 is een vrouw in algehele gemeenschap van goederen gehuwd geweest met een man met wie zij drie kinderen heeft. De echtgenoten hebben samen in 2007 een woning gekocht waarvan ieder voor de helft eigenaar is. De man blijft tot februari 2018, de vrouw tot eind 2018 ingeschreven staan op het adres van de woning. Zij wil over 2018 100% van de hypotheekrente aftrekken. De Belastingdienst staat bij het opleggen van de aanslag de aftrek van slechts de helft toe. Daarom vraagt de vrouw in een verzoek om ambtshalve vermindering de inspecteur om haar heel 2018 te bestempelen als fiscale partner van haar ex-echtgenoot. De inspecteur wijst het verzoek om ambtshalve vermindering af. Daarop stapt de vrouw naar Rechtbank Noord-Holland. De rechtbank oordeelt dat de vrouw voor 2018 alleen fiscaal partner kan zijn als zij in haar aangifte daarom heeft verzocht. Maar dat is niet zo.Vervolgens constateert de rechtbank dat de woning de vrouw voor 50% ter beschikking staat als hoofdverblijf op grond van eigendom. De woning kwalificeert daarom voor 50% als eigen woning van de vrouw. Daarom kan zij slechts 50% van de betaalde hypotheekrente aftrekken. Nu heeft zij het hele bedrag en dus ook het deel van de rente van haar ex-partner betaald. Daarnaast is zij hoofdelijk aansprakelijk voor de (hypotheek)schuld. Maar dit alles brengt de rechtbank niet tot een ander oordeel. De vrouw en haar ex-echtgenoot zijn namelijk geen alimentatie-/onderhoudsverplichting overeengekomen. De rente is dus evenmin aftrekbaar als partneralimentatie. De rechtbank verklaart het beroep van de vrouw daarom ongegrond.
Bron: Rb. Noord-Holland 08-11-2022 (gepubl. 09-12-2022)