Een geitenhouder verkreeg in 2019 een omgevingsvergunning voor een uitbreiding van 275 melkgeiten en een vermindering van het aantal fokgeiten met 85 stuks. Een omwonende tekende hiertegen beroep aan. In 2022 oordeelde de rechtbank dat de gemeente onvoldoende onderzocht en onvoldoende deugdelijk gemotiveerd had waarom het in de mogelijke gezondheidsrisico’s van de beoogde uitbreiding van de geitenhouderij geen aanleiding had gezien de vergunning te weigeren. De geitenhouder stelde hiertegen met succes hoger beroep in bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. De Afdeling overwoog dat onderzoeken geen algemeen aanvaarde wetenschappelijke inzichten bevatten over de oorzaak van gezondheidsrisico’s bij omwonenden van geitenhouderijen. De rechtbank was ten onrechte tot het oordeel gekomen dat de indicatie dat zich gezondheidseffecten kunnen voordoen, de gemeente aanleiding had moeten geven om nader te onderzoeken of al dan niet een milieueffectrapport (MER) moest worden gemaakt. De gemeente was er terecht van uitgegaan dat algemeen aanvaarde wetenschappelijke inzichten over die gezondheidseffecten ontbreken en mocht zich om die reden op het standpunt stellen dat eventuele gezondheidsrisico’s voor de omwonenden van de geitenhouderij geen aanleiding geven voor het maken van een MER. Het bestaan van enkel een indicatie dat zich gezondheidseffecten kunnen voordoen, was onvoldoende voor het oordeel dat de gemeente zich ten onrechte op dat standpunt had gesteld. Bij dat standpunt had de gemeente bovendien betrokken dat de aangevraagde uitbreiding met slechts 190 geiten relatief klein is, dat de veedichtheid in het gebied relatief laag is, dat er geen andere geitenhouderijen in de directe omgeving aanwezig zijn, dat de achtergrondconcentratie aan fijnstof relatief laag is en dat er binnen de inrichting hygiënemaatregelen worden genomen.